"Runtah"

Geus 2 minggu leuwih yeuh kuring teu gagambaran... Biasa we, pangaresep mah kudu eleh ku pangabutuh, sanajan resep gagambaran jeung ngacapruk, tapi teu bisa nyumponan pangabutuh mah, wayahna we kudu dieureunan heula... heheheh...

Tah ayeuna hayu urang gagambaran jeung ngacapruk deui, pamiarsa... :D

Kamajuan jaman geus moal bisa dibendung, sagala tehnologi geus nyarampak, pakakas nu Caranggih geus balatak, jelema geus beuki palinter, sigana jaman kiwari mah geus moal manggih jelema nu teu bisa maca maca acan mah. Ngan, kamajuan jaman nu sakieu pohara na teh teu diimbangan jeung ningkatna kadisiplinan jeung kasadaran jelemana (urang Indonesia khususna mah).

Urang cokot conto dina urusan Runtah. Runtah geus jadi masalah nu hese (bisa jadi mustahil) dituntaskeun, sabab runtah dihasilkeun unggal poe, jeung lain beuki saeutik jumlah runtah, malah beuki loba. Contona wae, baheula mah dahareun teh dibungkus make dadaunan, tapi ayeuna mah, dahareun saeutik ge, bungkusna make palastik, nu geus pada nyaho, lamun palastik teh runtah anu panghesena ancur, beda jeung dadaunan. Mangkaning jaman ayeuna mah, imah-imah masyarakat teh geus jarang nu boga pakarangan, atawa lahan keur saukur ngaduruk runtah, jadi runtah ti imah teh kudu dipiceun kaluar, kahiji tempat, anu jauh ti imah nu nyieun runtah.

Akibatna kumaha? Loba tanah atawa lahan nu tadina lain wadah runtah, jadi siga TPS (tempat penampungan sampah), kulantaran aya saurang anu ngamimitian miceun runtah kadinya, tuluy ditarurutan kunu sejenna. Atuh puguh we nu boga lahan teh ngarasa teu suka, lahanna dijieun pamiceunan runtah umum, nepika ditarulisan, ti saukur tulisan nu masih keneh kaasup lemes, nepika tulisan anu nga (punten) Anjing-anjing kanu miceun runtah. Tapi... Kulantaran euweuh anu nganyahoankeun, nu miceun runtah teh tenang we, nuluykeun kabiasaanna, teu malire kanu tulisan, teuing teu belul maca, teuing memang teu ngarti kana naon nu ditulis kunu boga lahan. Nu jelas mah, nu miceun runtah teh pasti jelema BODO, lantaran nu PINTER mah, kajeun jauh ngagigiwing runtah, neangan tempat pamiceunan runtah anu bener (da piraku euweuh pisan mah, sahenteuna, di 1 kacamatan, pasti aya 1 tempat miceun runtah), lain miceun sakarepna di lahan batur.

Acan deui runtah anu dibalangkeun ka walungan, ti baheula pihak pamarentah geus mere larangan miceun runtah ka walungan, rek naon wae bentukna, rek sakumaha wae ukuranna, nu ngaran runtah, TEU MEUNANG DIPICEUN KA WALUNGAN, tapi sakali deui, jelemana nu BARODO, nu keukeuh peuteukeuh miceun runtah ka walungan, ti mimiti ukurang kantong keresek, nepika limbah pabrik, nu geus mah bau, hideung, ngandung RACUN, dipiceun ka walungan. akibatna waungan jadi kotor, bau, jeung caina geus moal bisa dipake hirup keuyeup-keuyeup acan...

Sahur heula ah... :D